"هو التواب"

ازکوچه های خاطره هایش عبور کرد             پلکی  زد  و  دوباره  خودش  را  مرور  کرد

می کرد حس بزرگی بار گناه خویش            میخواست تا رها شود از دست چاه خویش

در  برزخ  میان  بهشت  و   جهنمش            می کرد   شوق   عفو   الهی  مصممش

سنگین ولی به وسعت این ابتلای داشت      گویا  هزار  کفش  تعلق  به  پای  داشت

اما   به  شوق  یافتن  نور   نشأتین             یعنی   خدای   طور   تجلای   عالمین

پا روی خود گذاشت و از خود عبور کرد          یعنی  که  پا  برهنه شد و  عزم  طور  کرد

میکرد مشق دیگری از قاف و شین و عین      در    محضر    نگاه    رحیمانه    حسین

شوق وصال در دل و بال و پرش  شکفت        اقرار   را   بهانه   پرواز   کرد   و   گفت

سنگی که قلب آیینه ها را شکسته ام         آقا  منم  کسی  که  به  تو  راه  بسته ام

حالا  ولی  به  سوی  شما باز گشته ام        یعنی  که من به  سمت  خدا  بازگشته ام

تا  سرنوشت  دائمی ام  را  عوض  کنم        بگذار   با   تو   زندگی ام   را   عوض   کنم

هم  ارتفاع  رحمت  تو   نیست   آه  من       آبی  نمانده   است  به   روی   سیاه   من

آیینه     خدای      منی     در    برابرم          خون  مرده  بود   در   دل   رگ های   باورم

اما  نگاه   لطف   شما   راه   را   گشود        لطف   جناب    مادرتان    زنده ام    نمود

ای    آخرین     پناه     همه    نا امیدها        دارم   به   اشک   بی اثر   خود     امیدها

ای   شاهراه   قرب    الهی    ولای   تو         "شرمندگی"ست سهم من از کربلای تو

باید   کشید   سختی    راه   کمال   را         خوف  و   رجا   نور   جمال   و   جلال   را

جایی که راه کشتی  امید  ما گم است        وقتی  که بحر  رحمت  او  در  تلاطم  است

باید  نبود  در  غم  بود  و  نبود  خویش         باید  به  دست  او  بسپاری  وجود  خویش

او   مظهر   تمامی    اسماء   کبریاست        فطری ترین  صدای تپش های  قلب ماست

فرمود  شاه  عشق به حر سپاه خویش        ای  بی خبر   ز  ارزش   والای   آه  خویش

ای  بی خبر  ز  ماهیت  باده  "الست"!         پنداشتی   که راه مرا  لشکر  تو   بست؟!

تدبیر   امر   عالم   ایجاد   کار   ماست         خلقت  تمام  قد  همه  در  اختیار  ماست

فیض   وجود   منحصر   ذات   کبریاست         اشراق  آفتاب   وجود   از   مسیر   ماست

در خرمن  وجود  تو  برق از نگاه ماست         ای بی خبر سپاه  شما هم  سپاه ماست

وقتی  مقام  صبر  و  رضا  راه  ما گرفت         در   اولین   مکالمه    چشمم   ترا   گرفت

اینجا  حضور  آینه  بندان  جلوه هاست         کرب   و   بلا    مکانت  تأویل   واژه هاست
"
حر"بوده ای به اصل خودت بازگشته ای        "تو"، "ما"شدی به وصل خودت بازگشته ای

وقتی جواب آیینه ها  غیر سنگ نیست        عاشق  اگر شکسته نباشد قشنگ نیست

حالا که عاشقانه خودت را شکسته ای         حالا   که   راه   توبه  خود    را    نبسته ای

از  ما  رواست   حاجت  تا  او  رسیدنت         همراه   ما    به   سمت   خدا   پرکشیدنت

وقتی  کسی  ز بند خود  آزاد می شود         بال   و   پر   شکسته اش   آباد   می شود

پاک  از هر آنچه  جاذبه  خاکی ات  کنم          پر   باز   کن   که   طایر    افلاکی ات    کنم

پر  باز  کن  که  کنگره عرش جای تست         "آزادگی"   مکانت   کرب   و   بلای    تست

   " مثنوی احسان محمود پور در مورد حر ریاحی"


                                                         مراقب خودتان و روحتان باشید.